احساسِ من

چشماتو باز کن مهربون، با من یکی شو نازنین
اینجا منو تنها نذار، تو خاطراتِ غمگین

با اشتهایِ هر نفس، داشتنِ اون دستایِ تو
عشقُ به من هدیه می داد، تو این هوایِ سنگین

احساسِ در زنجیرِ من، چشمایِ بی تقصیرِ تو
تقسیم می شن با عادتِ، دنیایِ در تغییرِ تو

( دلواپسی هامو ببین، تو روزهایِ بی ثمر
بی تو نمی تونم که با، آیینه باشم همنفس )

وقتی که تو صَحنِ چشات، پَر می زدم تا آسمون
بانو جهانم با تو بود، دنیایِ بی حدِ جنون

حالا که عمری از منُ، عشقم گذشته یارِ من
چشماتو بازکن نازنین، تو چله یِ رنگین کمون

لعنت به این احساسِ من، این سایه تو تقدیرِ من
قصه م همینه با توُ، احساسِ بی تأثیرِ من

( با تو تمامِ حسِ من، معنا می گیره تا ابد
کاش می تونستم ببینم، تو رو جایی دور از قفس )

این حسِ عاشقونه تا احساس هایِ مشترک
بینِ من و احساسِ تو، فاصله بود و حسِ شک

کاشکی تو دنیایِ کبود، یکم به فکرِ هم بودیم
اون لحظه هایِ بی هدف، بودیم به یادِ شاپرک

خسته شدم از این همه، رؤیایِ تردید و کبود
کاشکی تو احساساتمون، ما بودیمُ هیشکی نبود

( خواستم با احساسِ خودم، تو لحظه هایِ بی فروغ
عاشق بشم عاشق بشی، قصه همین باشهُ بس )

درخت سبز

درختِ سبزِ مهربون، دنیامو آروم میکنی؟

یه جا تو شاخ و برگِ عشق، غُصَمو جارو میکنی؟

 

میای با هم خوش باشیمو شبو تماشا بکنیم؟

یا تو غروبِ لحظه ها، گریه رو حاشا بکنیم؟

 

میشه بهم بگی که باز، موهاتو افشون میکنی

واسه یه مردِ خسته تو، سایه تو مهمون میکنی؟

 

آهای درختِ سبزِ من، گند نزنی به حالِ من

تو صلحِ هر خیانتی، پشت نکنی به حالِ من

 

باور کنی یا نکنی، دلم تموم شد به خدا

سوختش مثه یه شمعِ داغ، آب شد و بعد شدش جدا

 

دیگه تو سینَم ندارم، قلبی که باشه مهربون

بجاش یه سنگِ سردِ لُخت، آروم گرفته جایِ اون

 

بازم میای که خوش باشیم، تو صلح این خیانتا؟

یه جا یه گوشه یِ زمین، به دور از این کُدورتا؟

ترانه سرا: هامان نقی نیارمی